Η Σπιναλόγκα στην Αρχαιότητα

Φαίνεται πως ήδη από την αρχαιότητα, τα μινωικά δηλαδή χρόνια, η Σπιναλόγκα προστάτευε και φρουρούσε το λιμάνι της αρχαίας Ολούντας, δηλαδή της σημερινής Ελούντας.

Αυτό μας λένε τα ευρήματα από την περιοχή όπου αναπτύχθηκε η πόλη – κράτος Ολούς, μία από τις εκατό που αναφέρει ο Όμηρος στην Κρήτη, της οποίας μεγάλο μέρος βρίσκεται βυθισμένο.

Η Ολούς αναδείχθηκε σε σημαντικότατη πόλη στη  βόρειο-ανατολικη Κρήτη με οργανωμένο ιερό, σπουδαίο λιμάνι και δικό της νόμισμα.

Η Σπιναλόγκα στα Βυζαντινά χρόνια

Η Ολούς, στην οποία ανήκε η Σπιναλόγκα, ακμάζει μέχρι τον 8ο μ.Χ. όταν η απειλή των Αράβων πειρατών σε ολόκληρη τη Μεσόγειο ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν στην ενδοχώρα για περισσότερη ασφάλεια.

Η παρακμή που ακολουθεί στην αραβοκρατία (827 - 961) συνεχίζεται στην β’ βυζαντινή περίοδο (961 - 1204), αλλά διακόπτεται με την ενετική κατοχή (1211-1669).

Η Σπιναλόγκα στην Ενετοκρατία

Οι Ενετοί ως εξαιρετικοί έμποροι αναγνώρισαν την αξία του φυσικού λιμανιού της Ελούντας και φυσικά δεν το άφησαν ανεκμετάλλευτο. Στα αβαθή και πλούσια σε αλάτι νερά του κόλπου κατασκεύασαν αλυκές, μία επιχείρηση ιδιαίτερα προσοδοφόρα, ενώ δεν σταμάτησαν να διακινούν τα υπόλοιπα αγροτικά προϊόντα της περιοχής.

Εκείνα τα χρόνια βέβαια το εμπόριο δεν παρείχε καμία ασφάλεια λόγω πειρατείας. Για τον επιπρόσθετο λόγο ότι από τον 16ο μ.Χ. είχε φανεί πως οι Οθωμανοί έχουν βλέψεις ολοένα δυτικότερα, οι Ενετοί αισθάνθηκαν ότι οι κτήσεις τους απειλούνταν και δεν κάθησαν με σταυρωμένα χέρια.

Βελτίωσαν τις υπάρχουσες αμυντικές εγκαταστάσεις ενώ σχεδίασαν και κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα σύμφωνα με το νέο αρχιτεκτονικό σύστημα οχυρώσεων με προμαχώνες, αφού η διάδοση της πυρίτιδας έκανε τις παλιές οχυρώσεις ανεπαρκείς.

Το νέο φρούριο χτίστηκε στη Σπιναλόγκα το 1579 με την εποπτεία του Γενικού Προβλεπτή Κρήτης Τζιάκομο Φοσκαρίνι. Οι οχυρώσεις ενσωμάτωσαν ερείπια από τα τείχη της αρχαίας πόλης.

Πρόκειται για ένα συγκρότημα οχυρώσεων που περιλαμβάνει διπλές σειρές από ψηλά τείχη και φοβερούς πύργους. Σήμερα διατηρείται, στο μεγαλύτερο μέρος του, σε ικανοποιητική κατάσταση και θεωρείται από τα σημαντικότερα θαλάσσια οχυρά της Μεσογείου.

Για να πάρουμε όμως μια γεύση του τι ήταν τότε η Σπιναλόγκα, το 1630 είχε 35 κανόνια, δηλαδή είχε μετατραπεί σε ένα νησί – φρούριο με μεγάλη δύναμη πυρός και αυτό εξηγεί πώς έγινε και δεν κατακτήθηκε ποτέ.

Η Βενετία κατάφερε ακόμα και μετά την πτώση του Ηρακλείου στους Τούρκους το 1669 να κρατήσει τη Σπιναλόγκα στην κυριαρχία της μέχρι το 1715 μαζί με τη Γραμβούσα και τη Σούδα, με την ελπίδα ότι θα ανακαταλάμβανε την Κρήτη.

Η Σπιναλόγκα στην Τουρκοκρατία

Τελικά η Σπιναλόγκα παραδόθηκε στους Οθωμανούς Τούρκους με συνθήκη το 1715 επί Καπουδάν πασά. Μέχρι την παράδοσή της η Σπιναλόγκα αποτελούσε καταφύγιο χριστιανών που συνέρρεαν σε αυτό για να σωθούν.

Στην τουρκοκρατία ξεκινά μια καινούρια εποχή για την ιστορία της νησίδας. Πάλι λόγω της ασφάλειας που παρείχαν οι οχυρώσεις στη νησίδα, εγκαθίστανται εδώ αμιγώς οθωμανικές οικογένειες.

Στα μέσα του 19ου μ.Χ. μεγάλος αριθμός κατοίκων, οι περισσότεροι έμποροι και ναυτικοί, χρησιμοποιούσαν την ασφάλεια του οχυρωμένου οικισμού και έλεγχαν τους εμπορικούς δρόμους της Αν. Μεσογείου.

Η Σπιναλόγκα τον 20ο αιώνα

Η νησίδα Σπιναλόγκα εγκαταλείφθηκε σε μεγάλο βαθμό, το 1898, μετά την αυτονόμηση της Κρήτης, ενώ οι τελευταίοι Τούρκοι κάτοικοι έφυγαν το 1903 για να μετατραπεί το νησί σε λεπροκομείο μέχρι το 1957.

Το νησί των λεπρών

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, οι Γερμανοί συνέχισαν να συντηρούν και να ανεφοδιάζουν τους λεπρούς της Σπιναλόγκας, αλλά δεν τολμούσαν να εγκαταστήσουν φρουρά στο νησί. Αυτό έδωσε λίγη παραπάνω ελευθερία στους αρρώστους, που μπορούσαν να ακούνε ανενόχλητοι τους ραδιοφωνικούς σταθμούς από το Κάιρο και το Λονδίνο, κάτι που φυσικά απαγορεύονταν αυστηρά σε κάθε κατεχόμενη χώρα.

Η Σπιναλόγκα σήμερα – Το αρχαιολογικό πάρκο

Τη δεκαετία του ’70 η Σπιναλόγκα ανακηρύσσεταιπροστατευόμενη αρχαιολογική περιοχή, αρχίζουν οι ανασκαφικές εργασίες, γκρεμίστηκαν τα κτίρια του Λεπροκομείου και έγιναν έργα συντήρησης στα τείχη (Μπορμπουδάκης, έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων).

Από το 1976 στο αρχαιολογικό πάρκο της Σπιναλόγκας και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, τα έργα διάσωσης και συντήρησης των ενετικών οχυρώσεων και των υπόλοιπων κτιρίων συνεχίζεται αδιάκοπα, αλλά χρειάζονται ακόμα να γίνουν πολλά. Γίνονται επίσης προσπάθειες για να ενταχτεί στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Σήμερα η Σπιναλόγκα είναι  ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα στην Κρήτη και δέχεται περισσότερους από χίλιους επισκέπτες καθημερινά.

(Πηγή: www.explorecrete.com)

Η σπάνια αίσθηση της απομόνωσης, η λιτότητα, αλλά και οι εξωτικές παραλίες συνθέτουν το τοπίο ενός μικρού νησιού απέναντι από την Παλαιοχώρα των Χανίων. Πρόκειται για την Γαύδο, το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης , που βρίσκεται πιο χαμηλά και από τη Μάλτα ή το Γιβραλτάρ. Κατοικήθηκε ήδη την 3η χιλιετία π.Χ. και θεωρείται ότι στις ακτές της ναυάγησε ο Απόστολος Παύλος. Γνώρισε άνθηση κατά τους βυζαντινούς χρόνους, λεηλατήθηκε από Σαρακηνούς και πειρατές και τη δεκαετία του 1930 έγινε τόπος εξορίας των κομμουνιστών. Από το 1881 μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο μέσος όρος του πληθυσμού στην Γαύδο ήταν περίπου 365 κάτοικοι. Από το 1940 –1991 μειώθηκε ο πληθυσμός στο ένα τρίτο με αποτέλεσμα σήμερα οι κάτοικοι του νησιού να μην φτάνουν τους 100. Οι μόνιμοι κάτοικοι μπορεί να είναι λίγοι αλλά είναι πολύ φιλόξενοι και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη έτοιμοι να υποδεχτούν τους δεκάδες τουρίστες που κατακλύζουν το νησί τους καλοκαιρινούς μήνες....Στο Καραβέ βρίσκεται το λιμάνι του νησιού ενώ υπάρχουν ακόμα τέσσερις οικισμοί με διάσπαρτα χαμηλά σπιτάκια. Το Καστρί, που είναι η πρωτεύουσα του νησιού, η Άμπελος, το Ξενάκι και τα Βατσιανά. Η Γαύδος εντυπωσιάζει με τις αντιθέσεις του τοπίου της. Από τους γυμνούς χωματόδρομους και το άγριο τοπίο, ξαφνικά ξεπετάγεται ένα μικρό δάσος από κέδρους. Πίσω από την αμμουδιά των παραλιών, φουντώνουν σπάνιοι αβόρανοι, πεύκα, ρείκια και θρούμπια, όλα τους προστατευμένα με την σφραγίδα του Natura 2000. Στο «αδερφάκι» της Γαύδου, την γειτονική Γαυδοπούλα, βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες είδη μεταναστευτικών πτηνών, ενώ εκεί φωλιάζουν και οι μεσογειακές θαλάσσιες χελώνες και οι φώκιες.... 
Αξίζει μια στάση στον Φάρο στον οικισμό Άμπελος, που στέκει ανενεργός στην δυτική ακτή και αποτελεί ένα μίνι μουσείο για τους επισκέπτες. Το κτιριακό συγκρότημα είχε υποστεί ζημιές κατά τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες όμως επιδιορθώθηκαν πριν από μία δεκαετία....Αξιοθέατο του νησιού αποτελεί η γιγάντια καρέκλα που βρίσκεται στην Τρυπητή, την οποία έστησε μια ομάδα επιστημόνων από όλη την Ευρώπη με σκοπό να συμβολίσει την ειρηνική φύση που χαρακτηρίζει το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Η καρέκλα είναι τοποθετημένη πάνω σε ένα βράχο ύψους 2,50 μέτρων και πάνω σε μια πυξίδα με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στην πλάτη της καρέκλας μπορεί κανείς να διαβάσει τις οδηγίες «Smile, Relax» για να μπορέσει να βρει…την ειρήνη....Εδώ και χρόνια η Γαύδος είναι ταυτισμένη με το ελεύθερο κάμπινγκ, ενώ επιτρέπεται ο γυμνισμός. Η πιο δημοφιλής παραλία των κατασκηνωτών είναι η ατελείωτη αμμουδιά του Άη Γιάννη, την οποία το Discovery Channel έχει ονομάσει ως τη δεύτερη ωραιότερη παραλία στον πλανήτη. Σχεδόν εξίσου εντυπωσιακό είναι και το Σαρακήνικο, που μαζί με την παραλία Καραβέ είναι οι πιο κοντινές παραλίες στο λιμάνι. Τα νερά μοιάζουν με πισίνα, σε μια ιδιαίτερη παραλία με άμμο και βράχια που σταματούν απότομα μπροστά στο κύμα. Ηξανθιά αμμουδιά του Λαυρακά αποτελεί ένα από τα πλέον απομονωμένα μυστικά του νησιού, καθώς προσεγγίζεται μόνο με τα πόδια, στα δύο χιλιόμετρα δυτικά του Αη-Γιάννη. Ακόμη πιο απομονωμένη, είναι η Σταυρολίμνη, μια μικρή παραλία με άμμο, βράχια, κέδρους και πεύκα. Στην συνέχεια της ακτογραμμής, υπάρχουν δύο αμμουδιές του Πύργου, οι αμμόλοφοι των οποίων κρύβουν τα σμαραγδένια νερά που πλαισιώνονται από ένα άγριο τοπίο....Στην άκρη ενός φαραγγιού, στις βόρειες ακτές του νησιού κρύβεται και ο Ποταμός, μια παραλία με κοκκινωπή άμμο και ιδιαίτερο γεωλογικό τοπίο που οφείλεται στον άργιλο. Πριν τον Ποταμό το μονομάτι οδηγεί στην παραλία της Μπο, με τις ιδιαίτερες σπηλιές και τους ακόμη πιο ιδιαίτερους ήχους του παφλασμού των κυμάτων.... 
(Πηγή: www.mixanitouxronou.gr)

Γενικές ΠληροφορίεςΈκταση: 379 τετραγωνικά χιλιόμετρα
Πληθυσμός: 13.765 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2001
Πλάτος: 22,5 χιλιόμετρα
Μήκος: 27 χιλιόμετρα.
Ακτογραμμή: 95 χιλιόμετρα
Είναι ορεινή με υψηλότερη κορυφή το Υψάριο, με υψόμετρο 1.203 μέτρα.
Έχει πλούσια βλάστηση, με την ελιά και το πεύκο να κυριαρχούν, ενώ διαθέτει πηγές, ρυάκια και χείμαρρους.
Διαθέτει το πιο εύφορο έδαφος από όλα τα νησιά του Αιγαίου. Τα παράλιά της είναι βραχώδη, πολυσχιδή και σχετικά απότομα. Είναι γνωστή από την αρχαιότητα για το πλούσιο υπέδαφός της σε σίδηρο, μόλυβδο, μαγγάνιο και καλαμίνα καθώς επίσης και για το κατάλευκο μάρμαρό της. Κοντά στη Θάσο βρίσκονται τα νησάκια Γραμβούσα, Κοίνυρα, Θασοπούλα, Διαπόρι και Αστρίς. Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνται με τον τουρισμό, την εξόρυξη μαρμάρου, την ξυλεία και διάφορες αγροτικές εργασίες.

Πού βρίσκεται

Η Θάσος είναι το βορειότερο νησί του Αιγαίου πελάγους. Βρίσκεται στη Βόρεια Ελλάδα, απέναντι από τις ακτές της ανατολικής Μακεδονίας, από τις οποίες απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα. Από τη Μακεδονία χωρίζεται με τη δίαυλο της Θάσου. Από την Καβάλα απέχει 16 ναυτικά μίλια, από τη Λήμνο 40 και από τον Πειραιά 241 ναυτικά μίλια. Διοικητικά υπάγεται στο Νομό Καβάλας.

Οικισμοί– Η κωμόπολη της Θάσου, ή Λιμένας όπως πολλοί τον αποκαλούν,αποτελεί το διοικητικό και εμπορικό κέντρο του νησιού. Είναι κτισμένη σε έναν κόλπο ανάμεσα στα ακρωτήρια Εβραιόκαστρο στα ανατολικά και Παχύ στα δυτικά. Το λιμάνι της συνδέεται ακτοπλοϊκά με την Κεραμωτή και την Καβάλα. Η πόλη βρίσκεται στο ίδιο σημείο που βρισκόταν και η αρχαία πόλη της Θάσου. Παρουσιάζει ιδιαίτερη ρυμοτομία, έχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον, ενώ διαθέτει άρτιες τουριστικές υποδομές. Η περιοχή έχει φυσική ομορφιά, καθώς πλαισιώνεται με κατηφορικούς λόφους και καταπράσινα βουνά.
– Σε απόσταση 42 χιλιομέτρων από τον Λιμένα, βρίσκονται τα Λιμενάρια, το μεγαλύτερο χωριό της Θάσου. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά της ακτής, απέναντι από το όρο Άθως. Αναπτύχθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα. Η περιοχή έγινε γνωστή λόγω των μεταλλείων της, τα οποία εκμεταλλεύονταν η γερμανική εταιρία Speidel. Τα γραφεία της στεγάζονταν στο «Παλατάκι», ένα δείγμα ξεχωριστής αρχιτεκτονικής για την περιοχή. Αποτελούν έναν δημοφιλές τουριστικό θέρετρο με άρτιες υποδομές. Σαν συνέχεια των Λιμεναριών αναπτύσσεται το χωριό Καλύβια, ή Άγιος Γεώργιος.
– Από τις πιο σημαντικές περιοχές της Θάσου, ειδικά μετά την ανακάλυψη του πετρελαίου και την εγκατάσταση πετρελαιοπηγών στη θαλάσσια περιοχή της είναι ο Πρίνος, που βρίσκεται στη βορειοδυτική ακτή της Θάσου. Ο Πρίνος βρίσκεται στα ορεινά της περιοχής, ενώ η Σκάλα Πρίνου στα παράλια, απ’ όπου υπάρχει και θαλάσσια επικοινωνία με την Καβάλα. Ο ορεινός οικισμός, λόγω της απόστασής του από τη θάλασσα δεν έχει τουριστική ανάπτυξη, σε αντίθεση με τη Σκάλα Πρίνου, που προσφέρει πολλές ανέσεις στον επισκέπτη. Ο οικισμός έχει μοναδικές φυσικές ομορφιές και παραλίες με καθαρά νερά.
– Σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από τον Πρίνο βρίσκεται το Καζαβίτι, ένα από τα πιο γραφικά χωριουδάκια του νησιού. Πρόκειται για δύο συνοικισμούς, το Μικρό και το Μεγάλο Καζαβίτι, που χωρίζονται από μια ρεματιά. Ο οικισμός είναι κτισμένος στις πλαγιές ενός λόφου, στο βάθος μιας κοιλάδας, σε μια κατάφυτη περιοχή. Τα σπίτια είναι πέτρινα, με ξύλινους εξώστες και ζωγραφισμένα ταβάνια, δυστυχώς όμως τα περισσότερα από αυτά σήμερα είναι εγκαταλελειμμένα.
– Το ιστορικό χωριό Θεολόγος βρίσκεται 220 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα στα βουνά της Θάσου. Μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα ήταν το κεφαλοχώρι του νησιού. Σήμερα αποτελεί ένα ζωντανό χωριό με πολλούς κατοίκους. Ο Θεολόγος είναι κτισμένος σε ένα λιτό και σκληρό τοπίο, με άφθονα νερά και πυκνή βλάστηση. Τα σπίτια είναι κτισμένα σύμφωνα με την παραδοσιακή Μακεδονική αρχιτεκτονική, ενώ φημίζεται για το καλό φαγητό που προσφέρεται στις ταβέρνες του. Η κοινότητα του Θεολόγου καλύπτει τα 2/5 της συνολικής επιφάνειας του νησιού. Αποτελεί διοικητική έδρα των χωριών Ποτός, Πευκάρι, Ψιλή Άμμος, Αστρίς, Αλυκή και Κοίνυρα. Ο Ποτός αποτελεί ίσως το κοσμικότερο μέρος του νησιού Το Πευκάρι διαθέτει μια από τις πιο δημοφιλείς παραλίες της Θάσου, την Αστρίδα, με τον καθαρό και ξάστερο ουρανό της. Τα τελευταία χρόνια  παρουσιάζει  μεγάλη τουριστική ανάπτυξη διατηρώντας παράλληλα το παραδοσιακό της χρώμα. Ο μικρός κολπίσκος Ψιλή Άμμος διαθέτει μια από τις καλύτερες παραλίες του νησιού, την Αλυκή. Έζησε μεγάλες δόξες κατά τους αρχαίους χρόνους, κρίνοντας από τα αρχαία και βυζαντινά ερείπια που διασώθηκαν και το αρχαίο λατομείο. Σήμερα είναι μια ήσυχη τοποθεσία με μια πανέμορφη παραλία. Τέλος τα Κοίνυρα είναι ένα από τα ομορφότερα παράκτια χωριά του νησιού με το όνομα που διασώζεται από τα αρχαία χρόνια, την πλούσια βλάστηση, την παραλία Παράδεισος και το ομώνυμο γραφικό νησάκι.
– Ένα ακόμη παραδοσιακό χωριό της Θάσου, το οποίο απέχει μόλις 9 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού, είναι η Παναγιά. Το όνομά του μαρτυρά την έντονη θρησκευτικότητα της περιοχής. Για κάποιο διάστημα ήταν πρωτεύουσα της Θάσου. Στο χωριό υπάρχουν φυσικές πηγές, παραδοσιακά σπίτια με διαφορετικό αρχιτεκτονικό στυλ από τα υπόλοιπα σπίτια της Θάσου και πλακόστρωτα δρομάκια, ενώ σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από τον οικισμό βρίσκεται η παραλία Χρυσή Αμμουδιά όπου λειτουργούν πολλά καταλύματα.
– Από τα παλαιότερα χωριά της Θάσου είναι η Καληράχη, η οποία χωρίζεται σε δύο οικισμούς, τον ορεινό και τον παραλιακό. Ο οικισμός είναι κτισμένος σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία, στις πλαγιές ενός λόφου, ανάμεσα σε ελαιόδεντρα, με εκπληκτική θέα στον κόλπο της Καβάλας. Τα σπίτια είναι κτισμένα σύμφωνα με τα πρότυπα της παραδοσιακής Θασίτικης αρχιτεκτονικής, ενώ τα στενά, λιθόστρωτα δρομάκια προσφέρονται για βόλτες. Στον παραλιακό οικισμό υπάρχουν ακόμα τα μικρά, μονόχωρα καλύβια των ψαράδων μπροστά στη θάλασσα, τα οποία τα χρησιμοποιούσαν παλιότερα για να προστατεύσουν τις βάρκες τους. Στην Καληράχη θα βρείτε πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια, ταβέρνες και καφετέριες.
– Άλλοι οικισμοί του νησιού είναι το Ραχώνι, με τα παραδοσιακά αρχοντικά, ο Σωτήρας, ο οποίος στο παρελθόν αποτελούσε πόλο έλξης επισκεπτών λόγω των θεραπευτικών ιδιοτήτων του κλίματος της περιοχής, οι Μαριές, ένα χωριό κτισμένο σε ένα ήρεμο και γαλήνιο τοπίο, ο αρχαιότερος οικισμός του νησιού, το Κάστρο, το οποίο σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο, ο μικρός αγροτικός οικισμός της Θυμωνιάς, και η Ποταμιά, που τη διασχίζουν πολλά ποταμάκια.

Αρχιτεκτονική

Τα περισσότερα σπίτια στη Θάσο είναι κτισμένα σύμφωνα με τα πρότυπα της θρακομακεδονίτικης αρχιτεκτονικής κι όχι της νησιώτικης. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της γεωγραφικής θέσης του νησιού, της απομόνωσής του και του φόβου των πειρατών. Ο πειρατικός κίνδυνος επηρέασε κυρίως τα παλαιότερα σπίτια, τα οποία έχουν αμυντικό χαρακτήρα, είναι πεντοντούβαρα, με παράθυρα πολεμίστρες κι αμπάρες στις θύρες. Ήταν κτισμένα είτε σε θέση αθέατη από τη θάλασσα είτε σε δυσπρόσιτη θέση. Τα παραδοσιακά σπίτια του νησιού είναι συνήθως κτισμένα παράλληλα προς την κλίση του εδάφους. Έτσι μπορεί να είναι διώροφο στη μια όψη και ισόγειο στην άλλη. Διαθέτουν αυλή με πέτρινο μαντρότοιχο και φούρνο. Οι τοίχοι του είναι φτιαγμένοι από ακατέργαστη ασβεστολιθική πέτρα, ενώ οι στέγες είναι είτε ξύλινες είτε φτιαγμένες από σχιστόλιθους και σαχνισιά. Το ξύλο είναι το κυρίαρχο υλικό κατασκευής, ξύλινα είναι τα μπαλκόνια όπως και οι τοξωτές πόρτες εισόδου. Τα σπίτια εξωτερικά είναι ασοβάτιστα, εκτός από ορισμένα τμήματα που είναι φτιαγμένα από τσατμά και ασπρίζονται με ασβέστη. Πολλά είναι βαμμένα σε λουλακί χρώμα ή στο χρώμα της ώχρας. Στο εσωτερικό τα σπίτια έχουν το κατώι, που είναι είτε αποθήκη ή στάβλος για τα ζώα, τον οντά, το καλύτερο δωμάτιο του σπιτιού όπου γινόταν η υποδοχή, υπνοδωμάτια και μικρού μεγέθους κουζίνα – αν και στα παλαιότερα σπίτια δεν υπάρχει. Τα παλαιότερα σπίτια φέρουν στην πρόσοψη του ορόφου χαγιάτια, δηλαδή χώρους στεγασμένους αλλά ανοικτούς σε μια ή δύο πλευρές.

(Πηγή: www.triporganizer.gr)

Πολύ κοντά στο νομό Αττικής, είναι το δεύτερο σε έκταση νησί της Ελλάδας και το τρίτο της ανατολικής Μεσογείου. Είναι, όμως, ένα κάπως «στεριανό» νησί, αφού δύο γέφυρες -η σύγχρονη καλωδιωτή και η παλαιότερη συρταρωτή- τη συνδέουν με τη Στερεά Ελλάδα. Ο νομός Εύβοιας (που περιλαμβάνει και το νησί της Σκύρου) συνορεύει με το νομό Βοιωτίας και βρέχεται Α και Ν από το Αιγαίο Πέλαγος, Β και ΒΔ από τον Παγασητικό και τον Μαλιακό κόλπο, ενώ Δ και ΝΔ από τον βόρειο και το νότιο Ευβοϊκό κόλπο. 

Διαθέτει υπέροχες παραλίες, πυκνά πευκοδάση- ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα-ευχάριστο  κλίμα, διάσημαμνημεία, πολλές ιαματικές πηγές και καλό φαγητό. Για το λόγο αυτό αποτελεί δημοφιλή και κοντινό προορισμό για τους Αθηναίους. Έχει έκταση 3.580 τ.χλμ., μήκος ακτών 680 χλμ. και πληθυσμό 220.000 κατοίκους.

Πολυάριθμα ευρήματα σε διάφορα σημεία (Ιστιαία, Κήρινθος, Ψαχνά, Αμάρυνθος, Αρτάκη, Κάρυστος κ.α.) μαρτυρούν ότι η Εύβοια κατοικείται ήδη από τους παλαιολιθικούς χρόνους. Σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα έχουν ανασκαφεί και από την εποχή του χαλκού. Στο Λευκαντί του Βασιλικού και στη Μάνικα της Χαλκίδας εντοπίστηκαν απομεινάρια της πρωτοελλαδικής περιόδου, ενώ από τουςΩρεούς και το Αλιβέρι υπάρχουν ευρήματα της μεσοελλαδικής περιόδου. 

Τέλος, σε διάφορες περιοχές της Χαλκίδας έχουν δει το φως τάφοι και λείψανα της υστεροελλαδικής ή μυκηναϊκής περιόδου. Αρχαίες πόλεις της Εύβοιας δημιούργησαν σπουδαίες αποικίες στη Μεσόγειο (Χαλκιδική, Μικρά Ασία, Κάτω Ιταλία), ενώ στα κλασικά χρόνια η Ερέτρια ήταν από τις ισχυρότερες ελληνικές πόλεις.

 Στα βυζαντινά χρόνια, η Εύβοια υπαγόταν στο Θέμα της Ελλάδας και γνώρισε μεγάλη ακμή. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, παρέμεινε στα χέρια των Τούρκων, ακόμα και μετά την άφιξη του Καποδίστρια, και μόνο με φιρμάνι της 13ης Ιουνίου 1830 παραχωρήθηκε στην Ελλάδα. 

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, πολλοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Νέα Αρτάκη και τη Νέα Λάμψακο, καθώς και σε προσφυγικούς συνοικισμούς στη Χαλκίδα και την Αμάρυνθο. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Εύβοια βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, ενώ έντονη ήταν η αντιστασιακή δράση των κατοίκων της.

(Πηγή: www.visitgreece.gr)

Pωτήστε όσους έχουν πάει στο νησί, αν τους άρεσε. Προς μεγάλη σας έκπληξη θα διαπιστώσετε ότι οι απαντήσεις είναι δύο ειδών, αρνητικές και καταφατικές. Δεν θα υπάρξει κάποιος που θα απαντήσει «έτσι κι έτσι...» ή «ήταν μία από τα ίδια...» ή «...καλά ήταν, αλλά μου θύμισε το...». Eτσι είναι η Σκύρος, των άκρων. ΄H σου αρέσει και δεν ζεις χωρίς αυτήν ή δεν σου αρέσει και... δεν ξαναπατάς. Eμάς πάντως μας ενθουσίασε!

Μοιάζει σαν να... έπεσε από τις Bόρειες Σποράδες, έτσι ξεκομμένη που είναι καταμεσής στο πέλαγος. Διοικητικά ανήκει στον Nομό Eυβοίας, απέχει περί τα 23 ναυτικά μίλια από την Kύμη Eυβοίας, έχει γύρω στις 3.000 κατοίκους και έκταση περίπου 210 τετρ. χιλ. - γεγονός που της δίνει τη θέση του μεγαλύτερου νησιού των Σποράδων.

Aν δείτε το νησί στον χάρτη μοιάζει σαν ένα πλάγιο οχτάρι, σαν δύο νησιά που ενώθηκαν σ’ έναν στενό λαιμό. Aν πάρουμε υπόψη το γεγονός ότι η φυσιογνωμία των δύο λοβών του... οχταριού είναι τελείως διαφορετική (το ένα κατάξερο και το άλλο πευκόφυτο) και ότι στο σημείο της ένωσής τους τα εδάφη είναι αλλουβιακά προσχωσιγενή, είναι πολύ πιθανό, πριν από πολλά πολλά χρόνια, πριν ακόμη ο βασιλιάς της Σκύρου Λυκομήδης γκρεμίσει τον Oδυσσέα από τα τείχη του κάστρου του, να υπήρχαν στ’ αλήθεια δύο νησιά.

Aυτά που δεν θα σας λείψουν στη Σκύρο είναι η Ιστορία και... τα ψάρια. Oνομαστός ψαρότοπος και αστακότοπος, προσελκύει στα αλιευτικά πεδία στ’ ανοικτά της ανατολικής πλευράς της γρι γρι και τράτες απ’ όλη την Eλλάδα.

Aλλά και οι ψαροντουφεκάδες και εραστές της πετονιάς δεν θα φύγουν με άδεια χέρια αν απομακρυνθούν από τις τουριστικές και πολυσύχναστες παραλίες.

Oσο για την ιστορία, και ποιος δεν πέρασε από εδώ: Aχιλλέας, Oδυσσέας, Nεοπτόλεμος, Θησέας, Kίμωνας ο Aθηναίος, Nικηφόρος Φωκάς, όσιος Aθανάσιος, οικογένεια Γκίζι, Xαϊρεντίν Mπαρμπαρόσα... Mπορείτε να γίνετε κι εσείς μέρος του μύθου.

Aλλωστε η Kύμη Eυβοίας απέχει μόνο μιάμιση ώρα από τη Xαλκίδα, το τηλέφωνο του πρακτορείου για να κλείσετε θέση στον Aχιλλέα, το καράβι του λαού (η Σκύρος Nαυτική Eταιρεία είναι εταιρεία λαϊκής βάσης) δεν ξεχνιέται με τίποτα (22220 22020) και ο Kίμωνας ο Aθηναίος έδιωξε για πάντα τους άγριους Δόλοπες από το νησί εδώ και καιρό...

H τέχνη στη Σκύρο είναι σχεδόν συνώνυμη με την ξυλογλυπτική. Tα σκυριανά έπιπλα είναι παγκοσμίως γνωστά και πραγματικά έργα τέχνης. Mαζί με τα περίφημα κεντήματα της Σκύρου και τα κεραμικά με τα χαρακτηριστικά μοτίβα, θα τα θαυμάσετε στο Λαογραφικό του Mάνου Φαλτάιτς (τηλ. 22220 91232, www.inskyros.gr/faltaits.htm), όπου θα έχετε την ευκαιρία να δείτε και αναπαράσταση αυθεντικού σκυριανού σπιτιού. Oσο για την παράδοση, τα αποκριάτικα έθιμα της Σκύρου με τους κουδουνάτους «γέρους» και την «κορέλα» είναι γνωστά στο Πανελλήνιο - και γι’ αυτό στο Tριώδιο το νησί... βουλιάζει από τους επισκέπτες.

ΓEYΣH AΠO ΣKYPO
H αστακομακαρονάδα, το ντόπιο τυρί και το κατσικάκι (πολύ νόστιμο λένε διότι είναι ελευθέρας βοσκής και πίνει υφάλμυρο νερό) είναι οι πιο χαρακτηριστικές γεύσεις του νησιού.

MOYΣEIA 
Aξίζει να δείτε το Aρχαιολογικό Mουσείο (τηλ.: 22220 91327). Eπίσης την έκθεση σκυριανής ξυλογλυπτικής τέχνης του Aνδρέου Σταμάτη (τηλ.: 22220 91252).

MIKPA AΣΠPA ΣΠITIA ΣE KAΘETO BPAXO
H πρώτη εικόνα από το νησί, είναι η Λιναριά, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κλασικό αιγαιοπελαγίτικο λιμάνι. Aν σας έχει πάρει ο ύπνος, μόλις το καράβι φτάσει, θα ξυπνήσετε σίγουρα. Σαν σε όνειρο θα ακούσετε το «Also sprach Zarathustra», το μουσικό θέμα από την ταινία «2001: A Space Odyssey» που ο ιδιοκτήτης του μπαρ «Kάβος» έχει καθιερώσει εδώ και χρόνια να βάζει στα όρια αντοχής των ηχείων του με την είσοδο του πλοίου στο λιμάνι.

H Xώρα ή Σκύρος -το Xωριό των ντόπιων-, βρίσκεται στην άλλη πλευρά του νησιού, κοιτάζοντας το BA Aιγαίο. H απόσταση που τη χωρίζει από τη Λιναριά είναι περίπου 11 χιλιόμετρα και όπως πλησιάζετε, σε μια στροφή του παραλιακού δρόμου εμφανίζεται μπροστά σας η επιβλητική εικόνα του λόφου του κάστρου, όπου βρίσκεται και το μοναστήρι του Aγίου Γεωργίου. O θρύλος λέει ότι την εποχή της εικονομαχίας στο Bυζάντιο, η θαυματουργή εικόνα του Aϊ-Γιώργη ξεβράστηκε στις ακτές της Σκύρου. Tο 958 όταν ο Nικηφόρος Φωκάς πήγαινε να διώξει τους Aραβες από την Kρήτη, ο στόλος έδεσε στη Σκύρο λόγω κακοκαιρίας. Tον Φωκά ακολουθούσε και ο Oσιος Aθανάσιος ο Aθωνίτης στον οποίο ο αυτοκράτορας υποσχέθηκε ότι αν νικήσει τους Σαρακηνούς θα του δώσει γη στη Σκύρο για να κτίσει μοναστήρι.

O Φωκάς νίκησε και η μονή του Aγίου Γεωργίου, προστάτη του νησιού, περατώθηκε το 963. Tο 1447 με απόφαση του Oικουμενικού Πατριαρχείου υπήχθη στην Iερά Mονή Mεγίστης Λαύρας του Aγίου Oρους. Δυστυχώς λόγω των σεισμών του 2001 η πρόσβαση στο μοναστήρι και το κάστρο είναι απαγορευμένη. Πάντως από τη μικρή πλατεία με το άγαλμα του φιλέλληνα Bρετανού ποιητή Pούπερτ Mπρουκ, όπου όλοι οι επισκέπτες ανεβαίνουν πρωί και απόγευμα, θα πάρετε μια γεύση του τι σημαίνει υπερ-θέαμα...

H Xώρα βρίσκεται ψηλά σε σχέση με την παραλία, και αυτό διότι μόνον έτσι προλάβαιναν οι κάτοικοι να κλειστούν στο κάστρο όταν έβλεπαν από τις βίγλες τους πειρατές να έρχονται... Tα άσπρα σπιτάκια της μοιάζουν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στον κάθετο βράχο και το καταφέρνουν μόνο στη B-BΔ πλευρά του. Mπείτε μέσα στον λαβύρινθο από τα καλντερίμια της και θαυμάστε την απίστευτη οικονομία χώρου της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Mικρά δωμάτια, χαμηλά ταβάνια, και βέβαια τα μικροσκοπικά παραδοσιακά ξυλόγλυπτα σκυριανά έπιπλα.

Tο κεντρικό καλντερίμι της Xώρας είναι εκεί που συμβαίνουν... όλα. Tα περισσότερα μαγαζιά και καταστήματα βρίσκονται εκεί και αν το ανεβοκατέβετε μια-δυο φορές το βραδάκι θα δείτε σχεδόν όλους τους παραθεριστές του νησιού. H «βόλτα στο Xωριό» είναι συνώνυμη με τη βόλτα στη Mεγάλη Στράτα. Ξεκινά από την πλατεία και καταλήγει στη διακλάδωση για Mπρουκ (αριστερά) και Kάστρο (δεξιά), ακριβώς εκεί όπου βρίσκεται το μπαρ «Kαλυψώ». Στην πολύβουη πλατεία τα παιδιά παίζουν, αλλά δεν ενοχλούν κανέναν. Aυτό το έχουν... αναλάβει τα μπαρ της πλατείας που διαγωνίζονται τίνος ντεσιμπέλ θα σκεπάσουν των υπολοίπων! Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας στην Iο του ‘70 (κύριε δήμαρχε, δεν πρέπει να γίνει κάτι;). Bέβαια σε κάποιους (δεκαεξάρηδες, φαντάρους) αρέσει, αλλά είναι πολλοί οι επισκέπτες που αποφεύγουν πλέον την πλατεία μόλις αρχίσει η φασαρία...

O TAΦOΣ TOY MΠPOYK
Στις Tρεις Mπούκες πριν από τον ναύσταθμο, υπάρχει ο τάφος του φιλέλληνα ποιητή Pούπερτ Mπρουκ, αξιωματικού του Bρετανικού Nαυτικού, ο οποίος πέθανε και, σύμφωνα με δική του επιθυμία, θάφτηκε εδώ στις 23-4-1915, σε ηλικία 28 ετών. Στη Xώρα, κοντά στο Aρχαιολογικό Mουσείο και σε μια εκπληκτική θέση υπάρχει ορειχάλκινο άγαλμα γυμνού νεανία, προς τιμήν του. Tο γλυπτό είναι έργο του M. Tόμπρου και λέγεται ότι για μοντέλο είχε έναν νεαρό, ανερχόμενο τότε, χορευτή, που τον έλεγαν Aλέξανδρο Iόλα.

TA TPOXAΔIA 
Σε λίγα, πλέον, νησιά μας συναντάμε στον δρόμο κατοίκους με τις παραδοσιακές βράκες να πηγαίνουν στις καθημερινές τους ασχολίες. Xαρακτηριστικά είναι τα τροχάδια, τα χειροποίητα υποδήματα, των οποίων η κατασκευή κρατά από πολύ παλιά. Kάποτε ήταν εξ ολοκλήρου δερμάτινα, αλλά κάποιος έξυπνος Σκυριανός αντικατέστησε τη σόλα με μία λωρίδα από παλιό ελαστικό αυτοκινήτου. Eτσι, τα τροχάδια με... cinturato Pirelli είναι το ιδανικό παπούτσι για τα κακοτράχαλα μονοπάτια των βοσκοτόπων του νησιού.

O βασιλιάς της Σκύρου Λυκομήδης αρχικά πρόσφερε φιλοξενία στον Θησέα όταν αυτός γύρισε να διεκδικήσει τη γη που του είχε αφήσει ο πατέρας του, ο Aιγέας, αλλά, όταν διαπίστωσε ότι γινόταν αντικείμενο λατρείας και θαυμασμού από τους Σκυριανούς, φοβήθηκε για τον θρόνο του και τον γκρέμισε από τον βράχο του κάστρου. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, έγινε ατύχημα, δηλαδή ο Θησέας ένα βράδυ παραπάτησε και έπεσε μόνος του. Aυτά όλα συνέβησαν το 1300 π.X., πριν από τον Tρωικό πόλεμο. Mεσολάβησαν περίπου 125 χρόνια από τότε που ο Aχιλλέας κρυβόταν στην αυλή του Λυκομήδη σαν κορίτσι με το όνομα Πύρρα, γύρω στο 1175 π.X. Aρα, μάλλον πρόκειται για άλλον Λυκομήδη, διότι αλλιώς θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον 145-150 ετών. Eδώ ανακάλυψε τον Aχιλλέα ο πολυμήχανος Oδυσσέας και απέπλευσαν για την Tροία από ένα λιμάνι της Σκύρου, που λέγεται ακόμη και σήμερα Aχίλλι.

O ΓYPOΣ TΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΣE... 80 ΛEΠTA

AΠO TH ΛINAPIA ΣTA MAΓAZIA
Oσο και αν φαίνεται περίεργο, αν δεν σταματήσεις πουθενά μπορείς να κάνεις τον γύρο του νησιού μόλις σε 80 λεπτά. Tο κυρίως οδικό δίκτυο είναι περιορισμένο και το νότιο μέρος του νησιού καταλαμβάνεται από το «βουνό», δηλαδή το όρος Kόχυλας, που περιλαμβάνεται και στις προστατευόμενες περιοχές του δικτύου NATURA 2000.

Ξεκινώντας λοιπόν από τη Λιναριά, το λιμάνι, ακολουθείτε τον κύριο δρόμο προς τη Xώρα. Πριν καλά καλά συμπληρώσετε 1-2 χιλιόμετρα, θα δείτε στο αριστερό σας χέρι την αμμώδη παραλία Aχερούνες με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ένα-δυο μαγαζάκια. Συνεχίζετε στον κύριο ασφαλτόδρομο και αγνοώντας την αριστερή κύρια διακλάδωση προς Πεύκο, στα 2 χλμ., και τη δεξιά προς Aχίλλι και Kαλαμίτσα στα 4,5 χλμ. βγαίνετε για πρώτη φορά στην άλλη πλευρά του νησιού, στον οικισμό Aσπούς (η Aσπούς των ντόπιων). Aκολουθείτε τον κύριο ασφαλτόδρομο παραλιακά και αυτός οδηγεί στη διακλάδωση απ’ όπου αριστερά ανηφορίζετε προς τη Xώρα και δεξιά πηγαίνετε προς τα Mαγαζιά ή Γιαλό, τη μεγάλη και «επίσημη» παραλία της Σκύρου.

ΠPOΣ THN ENΔOXΩPA 
O δρόμος προς τα Mαγαζιά εάν δεν στρίψετε δεξιά για την παραλία, συνεχίζει ευθεία για τις περιοχές Mώλος, Πουριά και Γυρίσματα, ενώ αριστερά ξεκινάει να ολοκληρώσει τον κύκλο του νησιού. Eσείς πηγαίνετε αριστερά προς την ενδοχώρα και αφήνετε τη θάλασσα. Περνάτε ύστερα από λίγο τη διακλάδωση για την παραλία Kαρεφλού, την επόμενη για Παλαμάρι (όπου έχει βρεθεί προϊστορικός οικισμός) και για Tραχύ: όλοι αυτοί οι δρόμοι οδηγούν σε κάποια παραλία.

Συνεχίζοντας θα φτάσετε στην περιοχή του αεροδρομίου, το οποίο αν και στρατιωτικό, εξυπηρετεί και την Oλυμπιακή Aεροπλοΐα. Σταδιακά μπαίνετε στο πευκόφυτο κομμάτι του νησιού. Περίπου 10 χλμ. από τη διασταύρωση μετά τα Mαγαζιά, ο δρόμος συναντά μια από τις πύλες του αεροδρομίου και ευθεία μετατρέπεται σε χωματόδρομο ο οποίος οδηγεί στις ωραίες παραλίες του Aγίου Πέτρου και της Aγαλίπας, αλλά και στη μικρή παραλία Λιμανάκι Θεοτόκου, σύρριζα σχεδόν με την περίφραξη του αεροδρομίου.

Aριστερά συνεχίζει ως άσφαλτος μέσα στο πυκνό πευκόδασος και βγάζει πάλι στη θάλασσα στην αμμουδιά της Kυρα-Παναγιάς, την οποία προτιμούν πολλοί κατασκηνωτές. Eπόμενη παραλία είναι η Aτσίτσα όπου υπάρχει και καλή ψαροταβέρνα και πριν βγείτε στον Aγιο Φωκά έρχεστε αντιμέτωποι με το θλιβερό θέαμα του καμένου δάσους που άφησε η φωτιά του 2008. Mετά τον Aγιο Φωκά ο δρόμος ανηφορίζει και περνώντας από τη θέση Mάρμαρο, με το εκκλησάκι του Aγίου Παντελεήμονα και την... αεροπλανική θέα στον όρμο του Πεύκου, αρχίζει να κατηφορίζει. H διασταύρωση που θα βρείτε δεξιά οδηγεί στην παραλία του Πεύκου και αριστερά θα σας βγάλει στον κύριο ασφαλτόδρομο του νησιού (ακριβώς στην αριστερή διασταύρωση προς Πεύκο που αγνοήσατε όταν ξεκινάγατε από τη Λιναριά). O κύκλος σχεδόν έκλεισε. Eίδατε; Oύτε δύο ώρες δεν πήρε...

Τοεξώκοσμο τοπίο στα Πουριά αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη. Tο παραθαλάσσιο αρχαίο λατομείο έχει αφήσει ορατά τα σημάδια της λάξευσης του πωρόλιθου. Δίπλα στο λατομείο θα δείτε το εντυπωσιακό υπόσκαφο εκκλησάκι του Aγίου Nικολάου, σκαλισμένο στη γωνία ενός όρθιου βράχου. Aπέναντι, σε απόσταση αναπνοής στέκει πάνω στη βραχονησίδα το εκκλησάκι του Aγίου Eρμόλαου, και σε πολύ μικρή απόσταση το «πέτρινο μανιτάρι», ο βραχώδης σχηματισμός που εμφανίστηκε σε γνωστό βιντεοκλίπ της Aλκηστης Πρωτοψάλτη και αποτελεί πλέον σήμα κατατεθέν του νησιού.

Τομικρόσωμο σκυριανό αλογάκι παρουσιάζει καταπληκτική ομοιότητα με τα άλογα της ζωοφόρου του Παρθενώνα. Eχει διατυπωθεί λοιπόν η θεωρία ότι είναι απόγονος μιας φυλής αλόγων που ήταν γνωστή στην Eλλάδα τον 5ο αιώνα π.X. (τα έφεραν στη Σκύρο από την Aττική ή αντίστροφα;).

Tότε η Σκύρος ανήκε στον Δήμο Aθηναίων και είχε εποικιστεί από κληρούχους της Aττικής - υπάρχει έτσι μια σύμπτωση χώρου και χρόνου.

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, που στηρίζεται στα μυκηναϊκά ευρήματα της περιοχής, μοιάζει με το άλογο Tarpanz αυτό ξεκίνησε από τη στέπα της Nότιας Pωσίας και περιφερόταν σε μεγάλες αγέλες στη Δυτική Eυρώπη.

O Σκυριανός καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, I. K. Mελέντης, το ονόμασε Equus cabalus skyriano και πιστεύει ότι πρόκειται για την επιβίωση του προϊστορικού ιππαρίου, ενός μικρού αλόγου με τρία δάχτυλα. Aπολιθώματα ιππαρίων έχουν βρεθεί στο Πικέρμι, στην Eύβοια, στη Σάμο και στη Pόδο.

Tο Γεωπονικό Tμήμα του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εδώ και πολλά χρόνια έχει αρχίσει μια προσπάθεια αναπαραγωγής καθαρόαιμων σκυριανών αλόγων.

Αξίζει να δείτε την πηγή στο Nύφι, τον Aγιο Nικόλαο στο Aχίλλι, αλλά και τη μαρίνα στο Aχίλλι για να εμπεδώσετε τι σημαίνει «άστοχη ανάπτυξη». Aν αντέχουν τα πόδια σας ανεβείτε στον σπηλαιώδη Aγιο Aρτέμιο πίσω από το Aχίλλι. Nοικιάστε σκάφος και δείτε τη Διατρυπτή όπου μπαίνει κανείς με τη βάρκα από τη μία και βγαίνεις από την άλλη, τις Σπηλιές, τον φάρο Λιθάρι. Eπισκεφθείτε οπωσδήποτε την αμμουδιά Γλυφάδα του Σαρακίνικου, με την ψιλή λευκή άμμο.

(Πηγή: www.ethnos.gr)

Η Αλόννησος αποτελεί το απόλυτο σκηνικό για πραγματικά ήρεμες διακοπές. Είναι το πιο απομακρυσμένο νησί του συμπλέγματος των Βορείων Σποράδων και το μοναδικό κατοικημένο στην κυρίως περιοχή του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Σποράδων, που δημιουργήθηκε το 1992. Αποτελεί καταφύγιο σπάνιων πτηνών και κυρίως της μεσογειακής φώκιας Monachus - Monachus.

Τα διάφορα χωριά, οι μοναδικές και ποικιλόμορφες παραλίες, οι ιστορία και οι δραστηριότητες που έχει στη διάθεσή του ο επισκέπτης σφραγίζουν μία από τις καλύτερες διακοπές που μπορεί να επιλέξει κάποιος. Γενικά, η Αλόννησος είναι ο κατάλληλος προορισμός για όσους ενδιαφέρονται για τον Φυσιολατρικό, καταδυτικό, θρησκευτικό τουρισμό, τον τουρισμό περιπέτειας και για τους νεόνυμφους. Πολλοί είναι εκείνοι, επίσης, που θα εκπλαγούν από το ενδιαφέρον που θα βρουν για την ομοιοπαθητική ιατρική.

Η πρώτη εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης της Αλοννήσου είναι το γραφικό Πατητήρι, λιμάνι και πρωτεύουσα του νησιού, που πήρε το όνομά του από τα πατητήρια του κρασιού, όταν η βασική ασχολία των ντόπιων ήταν η αμπελουργία. Η Χώρα ή αλλιώς η Παλιά Αλόννησος, είναι ένα απολύτως όμορφο σημείο σε υψόμετρο, με μικρά καφενεία που έχουν θέα τις Σποράδες, ντόπια καταστήματα τέχνης και μεγάλη ποικιλία καταλυμάτων, από ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και βίλλες. Προχωρώντας πιο μέσα στο νησί, θα έρθει σε επαφή με τις πευκόφυτες περιοχές στο νότιο μέρος της με περιπατητικά μονοπάτια και πανέμορφα τοπία, αλλά και παραλίες με κρυστάλλινα νερά. Η Αλόννησος, γενικά, έχει να αναδείξει αμέτρητες πανέμορφες παραλίες, μικρά ερημόνησα μέσα σε καταπληκτικό φυσικό περιβάλλον που οι κάτοικοί της με υπευθυνότητα προστατεύουν, καθώς και τοπικά προϊόντα και εδέσματα.

Ιδανική για τους εραστές της φύσης αλλά και για όσους δεν επιζητούν το πλήθος και τη φασαρία στις καλοκαιρινές διακοπές τους, η Αλόννησος, προσφέρει ήσυχη και ξεκούραστη διαμονή ενώ παράλληλα μπορεί να ικανοποιήσει και φυσιολατρικές απαιτήσεις του επισκέπτη καθώς προσφέρεται για πεζοπορίες και θαλάσσιες εξορμήσεις.

Τέλος, η Αλόννησος διαθέτει κάτι ξεχωριστό που την ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα ελληνικά νησιά: τον βυθό της. Εκατοντάδες ναυάγια, αρχαία και σύγχρονα, βρίσκονται στον θαλάσσιο πυθμένα τριγύρω από την Αλόννησο.

Το νησί κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Ίκος, ενώ Αλόννησο ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες, πιθανόν το γειτονικό προς τα βόρεια νησί, της Κυρά-Παναγιάς. Κατά τους κλασικούς χρόνους, ο ελληνικός πολιτισμός έφτασε στα ύψη. Όλες οι ελληνικές περιοχές σφύζουν από οικονομική και πολιτιστική άνθηση. Το κρασί της, περιζήτητο στις μεγάλες αγορές, γίνεται κινητήριος μοχλός του εμπορίου, που φέρνει μεγάλη οικονομική ευμάρεια.

Η εποχή της χαλκοκρατίας, είναι απρόσιτη και αόριστη. Οι υποθέσεις για τη συγκεκριμένη εποχή είναι πολλές και κυρίως στρέφονται στο ερώτημα σχετικά με το ποιός λαός κατοίκησε αυτά τα νησιά από το 2.800-1000 π.Χ. Στην διάρκεια της αρχαϊκής εποχής, ο πολιτισμός με την αρχαϊκή εποχή αναπτύσσεται σε τεράστιο βαθμό και εξελίσσεται στον υπέροχο κλασσικό πολιτισμό.  Πιστεύεται ότι κάποια φυλή Πελασγών ζούσε στο νησί κατά την προϊστορική περίοδο, και ότι μπορεί να υπήρξαν Κρητικοί έποικοι εδώ κατά τη διάρκεια της Μινωικής εποχής.

Από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα τα κυριότερα προϊόντα που παράγονται στην Αλόννησο και κύριες εξαγωγές του νησιού ήταν το φημισμένο κρασί και το ελαιόλαδο. Σε πολλά σημεία της νοτιοανατολικής κυρίως πλευράς της νήσου, διαπιστώνεται η παρουσία ευρημάτων που χρονολογούνται από τη Μέση Παλαιολιθική έως και τη Μεσολιθική εποχή. Στο τέλος των ελληνιστικών χρόνων φαίνεται ότι η Ίκος έχει περιπέσει σε μαρασμό. Ευρήματα στην περιοχή Κοκκινόκαστρο δείχνουν ότι υπήρχε ανθρώπινη δραστηριότητα στο νησί πάνω από 100 000 χρόνια πριν.

Όπως και τα γειτονικά νησιά, η Αλόννησος καταχτήθηκε από τους Βενετούς τον 13ο αιώνα, και τους Τούρκους τον 15ο αιώνα. Το 1830, η Αλόννησος απελευθερώθηκε. Η μεγάλη καταστροφή ήρθε το 1965 όταν ένας τρομερός σεισμός κλόνισε το νησί, και σχεδόν όλα τα κτίρια του καταστράφηκαν. Οι άνθρωποι, που είχαν ζήσει μέχρι τότε στο παλιό χωριό, μετακινηθήκαν στο Πατητήρι. Τα τελευταία χρόνια με την ανάπτυξη του τουρισμού παρουσιάζει ενδιαφέρον λόγω της φυσικής του ομορφιάς και της οικολογικής της ταυτότητας.

Η Αλόννησος (με παλαιότερη ονομασία Λιαδρόμια), βρίσκεται στο Αιγαίο πέλαγος και ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Σποράδων. Η συνολική έκτασή του φθάνει τα 64,5 τ.χλμ. και το μήκος των ακτών του τα 67 περίπου χλμ. Υπάρχει μία κεντρική οδός η οποία διασχίζει το νησί κα μικρότεροι χωμάτινοι κυρίως δρόμοι που οδηγούν στις παραλίες. Το νότιο τμήμα του νησιού είναι καλλιεργήσιμο και σε αυτό έχουν εγκατασταθεί και δραστηριοποιούνται οι κάτοικοι οι οποίοι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν στην πλειοψηφία αγρότες και ψαράδες.

Το βόρειο τμήμα είναι άγονο και βραχώδες, με διαφορετική γεωφυσική διαμόρφωση που σε πολλά σημεία δημιουργούν τοπίο εντυπωσιακά ειδυλλιακό. Το Παλιό Χωριό, που ήταν η πρωτεύουσα του νησιού, το Πατητήρι το γραφικό της λιμανάκι που εξελίχθηκε στη σημερινή πρωτεύουσα και το παραλιακό χωριουδάκι Βότση συνθέτουν τον οικοδομικό της ιστό. Διοικητικά το νησί υπάγεται στην επαρχία Σκοπέλου του Νομού Μαγνησίας και εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Χαλκίδας.

Η μορφολογία του εδάφους συνδυάζει εκτεταμένες λοφοσειρές και χαμηλούς ορεινούς όγκους όπου στα βόρεια του νησιού καταλήγουν σε απότομες ακτές. Αντίθετα, στα ανατολικά του νησιού σχηματίζονται μικρές επίπεδες πεδιάδες και το νότιο τμήμα καλύπτεται από πευκοδάση. Μαγευτική είναι επίσης και η βόρεια πλευρά στην οποία ο επισκέπτης θα βρει χαμηλή βλάστηση, πουρνάρια, σχίνα και κουμαριές.

Ο πληθυσμός της Αλοννήσου, δεν ξεπερνά τους 3.000 μόνιμους κατοίκους  και οι κύριες ασχολίες αυτών είναι η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία, ενώ ο τουρισμός παρουσιάζει άνθηση κατά τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα η ίδρυση του ΕΘ.ΠΑ.Β.Σ. / Θαλάσσιου Πάρκου αναμένεται να συνεισφέρει στην αειφόρο ανάπτυξη της περιοχής, προσφέροντας νέες ευκαιρίες απασχόλησης με παράλληλη υποστήριξη των παραδοσιακών επαγγελμάτων. Το νησί είναι αδιαμφησβήτητα ο πυρήνας του Πάρκου και υπόκειται σε αυστηρή  προστασία, όχι μόνο λόγω της προστασίας της μεσογειακής φώκιας, αλλά και των αρπακτικών που ζουν και αναπαράγονται στα γύρο μέρη του νησιού και της σπάνιας χλωρίδας με κυρίαρχα στοιχεία το πευκοδάσος, το πουρνάρι, τα φρύγανα, το σχίνο και τα χασμόφυτα.

Η Αλόννησος είναι ο κατάλληλος προορισμός για όσους ενδιαφέρονται για τον Φυσιολατρικό, καταδυτικό, θρησκευτικό τουρισμό, τον τουρισμό περιπέτειας και για τους νεόνυμφους. Πολλοί είναι εκείνοι, επίσης, που θα εκπλαγούν από το ενδιαφέρον που θα βρουν για την ομοιοπαθητική ιατρική. Τα αξιοθέατα λοιπόν είναι πολλά, φύση και επισκέψιμοι χώροι.

Η γραφική Χώρα της Αλοννήσου, είναι το σημαντικότερο αξιοθέατο του νησιού. Προσφέρει πανοραμική θέα προς το Αιγαίο πέλαγος ενώ τα πολύχρωμα πλακόστρωτα σοκάκια της προσφέρονται για βόλτες. Εξερευνώντας την Χώρα θα ανακαλύψει κανείς αρκετά αξιόλογα εκκλησάκια ενώ στο υψηλότερο σημείο υπάρχουν τα ερείπια το παλιού κάστρου. To Λαογραφικό Μουσείο, στο οποίο ο επισκέπτης θα βρει αντικείμενα από της καθημερινή ζωή των κατοίκων της Αλοννήσου των περασμένων αιώνων, καθώς και το Ιστορικό Μουσείο, όπου θα ανακαλύψει παραδοσιακά αντικείμενα, φορεσιές καθώς και συλλογή αρχαίων εργαλείων και στρατιωτικών όπλων, θα πρέπει οπωσδήποτε να προστεθούν στο πρόγραμμά του. Περιοχές επίσης ιδιαίτερης σημασίας και ομορφιάς είναι η Στενή Βάλα, ο Ρουσούμ Γιαλός, η Μηλιά - κατάφυτη τοποθεσία στην οποία εδρεύει η Διεθνής Ακαδημία Ομοιοπαθητικής, η Μαρπούντα, το Βύθισμα και η Βότση. Επειδή, τέλος, μπορεί όσο είστε στην Αλόννησο να μην δείτε φώκια από κοντά, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να επισκεφτείτε το Κέντρο Ενημέρωσης της MOm στο Πατητήρι. Εκεί θα βρείτε φωτογραφίες, βίντεο και ενημερωτικό υλικό για την Μεσογειακή Φώκια Monachus Monachus.

Για την απόλαυση του εκκλησιαστικού τουρισμού, τα δύο μικρά ξωκλήσια των Αγ. Αναργύρων βρίσκονται ανάμεσα στους κόλπους Μεγάλης Άμμου και Τσουκαλιάς και πρόκειται για έναν μικρό θησαυρό της Βυζαντινής περιόδου που χτίστηκε τον 13ο αιώνα μ.Χ. Επίσης, οι  εκκλησιές  του Χριστού, του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Γεωργίου  αποτελούν ακόμα ορισμένα αντιπροσωπευτικά δείγματα των Βυζαντινών χρόνων. Και το μοναστήρι όμως της Κυρά - Παναγιάς είναι ιδιαίτερο για το προσθέσει κανείς στις εξορμήσεις του.

Το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο, τέλος, είναι κάτι που θα σφραγίσει την επίσκεψή σας στο νησί. Σίγουρα δεν θα βρείτε ακριβώς αυτό που έχετε στο μυαλό σας, καθώς πρόκειται για μια τεράστια έκταση 2.200 τ.χλμ. στο βορειοανατολικό τμήμα των Σποράδων. Σκοπός του Πάρκου είναι να προστατευτεί η ιδιαίτερα πλούσια πανίδα της περιοχής που περιλαμβάνει πάνω από 300 είδη ψαριών, δελφινιών, φαλαινών, σπάνιων κοραλλιών, απειλούμενα είδη πουλιών και φυσικά την Μεσογειακή Φώκια Monachus Monachus. Εκτός από τη θαλάσσια περιοχή, το Πάρκο περιλαμβάνει τη νήσο Αλόννησο, 6 μικρότερα νησιά (Περιστέρα, Κυρά Παναγιά, Ψαθούρα, Πιπέρι, Σκάντζουρα και Γιούρα) καθώς και 22 βραχονησίδες.

Η Αλόννησος είναι ο κατάλληλος προορισμός για όσους ενδιαφέρονται για τον φυσιολατρικό, καταδυτικό, θρησκευτικό τουρισμό, τον τουρισμό περιπέτειας και για τους νεόνυμφους. Πολλοί είναι εκείνοι, επίσης, που θα εκπλαγούν από το ενδιαφέρον που θα βρουν για την ομοιοπαθητική ιατρική.

Μουσείο:
Το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της Αλοννήσου (ιδιωτικό, με την πρωτοβουλία των κ. Κωνσταντίνου και Αγγέλας Μαυρίκη) λειτουργεί από το 2001, βρίσκεται στο Πατητήρι και αποτελεί  σημείο αναφοράς για το νησί καθώς έχει διασώσει, προβάλει και αναδεικνύει την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου ανά τους αιώνες.

Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα  να θαυμάσει αρχαιοελληνικά  εκθέματα καθώς και όπλα ή αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν  σε πολεμικά πλοία και πειρατικά καράβια τον 16ο έως τον 18ο  αιώνα. Στον υπόγειο χώρο στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο που διαθέτει παραδοσιακά αντικείμενα της Αλοννήσου. Από το ξυράφι του κουρέα και την τεράστια παλιά πρέσα του ελαιοτριβείου μέχρι τις παραδοσιακές φορεσιές, όλα χαρακτηριστικά της παραδοσιακής νησιωτικής ζωής.

Εκκλησίες & μοναστήρια:
Δεκάδες εκκλησίες και αμέτρητα ξωκλήσια θα συναντήσει κανείς σε όλο το νησί. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική και η ιστορία των ναών θα εντυπωσιάσουν τον επισκέπτη, ενώ η θέα που επιφυλάσσουν τα ξωκλήσια ως ανταμοιβή σε όποιον τα επισκέπτεται, μαγεύει. Άλλωστε, «όταν ανάβεις κεράκι στο γαλήνιο  περιβάλλον της εκκλησίας μέσα στη θαυμαστή φύση της Αλοννήσου, μέσα σου πάντα θα νιώσεις ισορροπία» συνηθίζουν να λένε οι κάτοικοι των χωριών.

Οι  εκκλησιές  του Χριστού, του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Γεωργίου  αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα ενώ το μοναστήρι της Κυρά - Παναγιάς συμπληρώνει την εμπειρία της θαλάσσιας εκδρομής. Τα δύο μικρά ξωκλήσια των Αγ. Αναργύρων που είναι ακριβώς χτισμένα στη άκρη του γκρεμού, υπόσχονται μοναδική θέα, ο Αγ Κωνσταντίνμος «βλέπει» περήφανα την Σκόπελο και από το  ξωκλήσι του Αη Γιώργη δίνεται η  εντύπωση πως μπορεί να πετάξει κανείς πέρα από την θάλασσα.

Φυσιολατρικός τουρισμός:
Το νησί και η πράσινη φύση με τα πεύκα και την άγρια βλάστηση υπόσχονται πολλές και ιδιαίτερες βόλτες με τα πόδια για κάθε επισκέπτη. Το λόφοι και τα μικρά βουνά, οι εκπληκτικές παραλίες, τα κρυσταλλένια νερά και η μαγευτική θέα γίνονται σύντροφοι για όσους αντέχουν μία πιο «αθλητική» περιήγηση στο νησί.

Σημεία και διαδρομές που αξίζει κανείς να δει είναι:

• Η Παλιά Αλόννησος, τα Γιάλια, το ηλιοβασίλεμα στο βουνό του Καλόβουλου και τα παραδοσιακά χωριουδάκια.
• Το Βαθύ το Ρέμα που αρχίζει από το Μεγάλο Χωράφι και τελειώνει στη Μεγάλη Άμμο.
• Το συναρπαστικό φαράγγι του Καστανορέματος το οποίο κόβει κάθετα την βορειοανατολική πλευρά του νησιού και κατεβαίνει στην παραλία Στροβίλι.
• Το Μεγάλο Χωράφι, το οποίο βρίσκετε σε 350 μέτρα υψόμετρο με υπέροχη θέα προς τη νοτιοανατολική ακτή.
• Το Κουβούλι, το υψηλότερο σημείο στην Αλόννησο – στα 475 μέτρα και μπορείτε να φτάσετε στην κορυφή του ξεκινώντας από το Διάσελο.

Η φύση στην Αλόννησο, τέλος, χρωματίζει υπέροχα αυτές τις διαδρομές. Ανάλογα με την εποχή ο επισκέπτης θα δει την εντυπωσιακή χλωρίδα, με μεγάλη ποικιλία φυτών και βοτάνων, δέντρων και χαμόδεντρων. Χαρακτηριστικά και μοναδικά για τον τόπο είναι ο κρόκος και η ανεμώνη, η ξινήθρα, το μικρό φαναράκι, τα ρείκια, ο κότσκας, το αμμόχορτο, οι κνούκλες, οι κόκκινες παπαρούνες, τα κυκλάμινα, τα διάφορα είδη ορχιδέας και γλαδιόλου, η κουμαριά, η φούσκα, η χαμοπεύκη, ο σκίνος, το κιτρινόξυλο, το δασοαγιόκλημα, το φασκόμηλο, το θυμάρι, η ρίγανη και άλλα πολλά.

Καταδυτικός τουρισμός:
Η θάλασσα της Αλοννήσου δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει κάθε επισκέπτη.  Μαζί με τη βοήθεια και την προσοχή που έχει δοθεί για το μεγαλύτερο φυσικό θαλάσσιο πάρκο της Μεσογείου, η χλωρίδα και η πανίδα εντυπωσιάζουν και αυτές με τη σειρά τους. Η προτίμηση εξάλλου που δείχνει η μεσογειακή φώκια Μονάχους - Μονάχους καθώς και τα άλλα σπάνια είδη του οικοσυστήματος των Β Σποράδων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Από το 2011 το Θαλάσσιο Πάρκο είναι επισκέψιμο στους φίλους της κατάδυσης σε 14 σημεία, ενώ και η ελεγχόμενη αλιεία είναι μέσα σε αυτά που μπορεί κάποιος να απολαύσει κατά την επίσκεψή του στο νησί.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τέλος και όλες οι ιστορίες, οι μύθοι και οι θρύλοι για τα ναυάγια μεγάλης ιστορικής αξίας, άλλα του 4ου και 5ου αιώνα π.Χ., άλλα βυζαντινά και πάει λέγοντας.

Τουρισμός περιπέτειας:
Η Αλόννησος έχει να προσφέρει για τους πιο τολμηρούς επισκέπτες της μεγάλη ποικιλία αθλητικών δραστηριοτήτων και extreme sports. Το κανό και το καγιάκ θεωρούνται τα δημοφιλέστερα sports που μπορεί να απολαύσει κανείς στη φύση και να εξερευνήσει το θαλάσσιο πάρκο. Επίσης, η πεζοπορία και η ποδηλασία  πραγματοποιούνται είτε μεμονωμένα, είτε σε οργανωμένες ομάδες, όπως και το ψάρεμα και οι θαλάσσιες εκδρομές. Η πεζοπορία συμπληρώνει κατάλληλα το πάζλ του τουρισμού περιπέτειας, ενώ τα τοπικά ταξιδιωτικά γραφεία και οι εξειδικευμένοι επαγγελματίες παρέχουν πληροφορίες και ειδικά πακέτα.

Θρησκευτικός τουρισμός:
Ο θρησκευτικός τουρισμός εξελίσσεται όλο και περισσότερο και η Αλόννησος είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους προορισμούς για τους λάτρεις του είδους. Τα μικρά  ξωκλήσια είναι αυτά που κυρίως τραβάνε την προσοχή των επισκεπτών, καθώς εκτός από την ιστορία βρίσκονται σε εξαιρετικές τοποθεσίες με φανταστική θέα.

Τα δύο μικρά ξωκλήσια των Αγίων Αναργύρων είναι κτισμένα ακριβώς στην άκρη του γκρεμού που βλέπουν προς τη θάλασσα στην ΒΔ ακτή του νησιού και βρίσκονται μόλις τέσσερα  (4) χλμ από το Πατητήρι. Οι επισκέπτες θα πρέπει να κάνουν τα τελευταία 500 μέτρα με τα πόδια, καθώς δεν φτάνει ο δρόμος για το αυτοκίνητο ως εκεί. Η διαδρομή είναι μοναδική μέσα από το πυκνό πευκοδάσος.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος είναι ένα άλλο μικρό διάσημο ξωκλήσι της Αλοννήσου. Είναι τοποθετημένο σε μία ρεματιά επίσης στη ΒΔ ακτή του νησιού, περίπου 12 χλμ από το Πατητήρι. Η περιοχή καλύπτεται από πυκνή βλάστηση με θάμνους και δέντρα ενώ υπάρχει πιθανότητα οι επισκέπτες να συναντήσουν και βοσκούς, κυρίως σε σημεία με θέα την Σκόπελο.

Μοναδικό για να το επισκεφτεί κανείς είναι και το ξωκλήσι του Αγ. Γεωργίου, σε περίπου 350 μέτρα υψόμετρο, γύρω στα 10,5 χλμ από Πατητήρι. Οι επισκέπτες θα φτάσουν έως εκεί με το αυτοκίνητο, καθώς η άσφαλτος φτάνει ως την πόρτα του και υπάρχει και μεγάλος χώρος στάθμευσης. Από το ξωκλήσι του Αγ. Γεωργίου η θέα προς την ΝΑ ακτή του νησιού είναι μοναδική.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί και η Κυρα-Παναγιά ή Πελαγονήσι που αποτελεί το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί των Βόρειων Σποράδων. Η πρόσβαση στην Κυρά Παναγιά μπορεί να γίνει μόνο με σκάφος, σε ένα από τα δύο φυσικά λιμάνια που διαθέτει το νησί, τον Πλανήτη στα βόρεια και τον Άγιο Πέτρο στα νότια. ΝΑ του νησιού βρίσκεται το μοναστήρι της Γεννήσεως της Θεοτόκου, μετόχι της Μονής της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, που χτίστηκε το 16ο αιώνα. Είναι ένα τυπικό δείγμα μοναστηριού της μεταβυζαντινής περιόδου. Σήμερα, σώζονται από τις εγκαταστάσεις του το παλιό λιοτρίβι και ο παλιός ανεμόμυλος.

Οι εκκλησίες και τα γραφικά ξωκλήσια έχουν όμως ένα ακόμη δέλεαρ για τις επισκεφτεί κανείς. συνδυάζονται αρμονικά με το μοναδικό φυσικό τοπίο της Αλοννήσου και φτιάχνουν το καλύτερο σκηνικό για νεόνυμφους και ζευγάρια που επιθυμούν την ανανέωση των όρκων τους ή ακόμα και τον εορτασμό των επετείων τους. Οι οργανωμένες υποδομές του νησιού και η υποστήριξη από έμπειρους επαγγελματίες δημιουργούν τις προϋποθέσεις για… βίο ανθόσπαρτο!

Ομοιοπαθητική:
Η Διεθνής Ακαδημία Κλασσικής Ομοιοπαθητικής Ιατρικής βρίσκεται στην Αλόννησο από το 1995 και είναι το μόνο ίδρυμα παγκοσμίως το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με την διδασκαλία της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Ο σκοπός της Διεθνούς Ακαδημίας είναι η εκπαίδευση σπουδαστών Ιατρικής, ιατρών, και άλλων ειδικοτήτων υγείας για να αποκτήσουν το δίπλωμα Κλασσικής Ομοιοπαθητικής Ιατρικής σύμφωνα με τις αρχές του Dr Samuel Hahnemann. Οι επισκέπτες σίγουρα θα βρουν ενδιαφέρον το γεγονός πως κάθε χρόνο, τους θερινούς μήνες, γκρουπ ιατρών από διάφορες χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Αγγλία, η Ρωσία, η Αμερική, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ιαπωνία, οι Ινδίες, το Μεξικό και η Βραζιλία επισκέπτονται το νησί και εκπαιδεύονται.

Τα παραδοσιακά προϊόντα και εδέσματα της Αλοννήσου θα εκπλήξουν με την μοναδικότητα της γεύσης κάθε επισκέπτη. Οι τοπικές σπεσιαλιτέ, όπως η περίφημη αλοννησιώτικη τυρόπιτα, η κακαβιά και τα ψητά σύκα με μέλι είναι μόνο η αρχή.

Για να γλυκαθείτε δοκιμάστε τα χαμαλιά, τα αμυγδαλωτά και την καρυδόπιτα Αλοννήσου. Η Αλόννησος προσφέρεται επίσης και για φρέσκο ψάρι. Δοκιμάστε την αστακομανέστρα (πιάτο ζυμαρικών με αστακό), τα γεμιστά καλαμάρια και τα διάφορα άλλα πιάτα που θα βρείτε με ποικιλία, με φρέσκο τόνο όπως τόνο με ζυμαρικά και τόνο στα κάρβουνα.

(Πηγή: www.touristorama.com)

Η Σκόπελος είναι το πιο πράσινο νησί στην Ελλάδα. Εδώ, όπου το πράσινο των πεύκων και των πυκνών δασών σμίγει με το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού δημιουργώντας μία εικόνα απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, ο επισκέπτης θα βρεθεί σε μια ειδυλλιακή γη, σε ένα μικρό παράδεισο στην καρδιά της Ελλάδας.

Το νησί της Σκοπέλου χαρακτηρίζεται από τα πυκνά δάση και το γαλάζιο της Θάλασσας, για αυτό και στις 5/7/97 ανακηρύχθηκε επίσημα ως  πράσινο και γαλάζιο νησί  από τον διεθνή οργανισμό Βιοπολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της έκτασης του νησιού (άνω του 67 %) καλύπτεται από παρθένο πευκοδάσος. Ένα δάσος που όταν επισκεφτείτε τη Σκόπελο θα χρειαστεί και τη δική σας αγάπη, φροντίδα και προσοχή για να παραμείνει όπως είναι.

Η πόλη της Σκοπέλου επίσης έχει χαρακτηριστεί με προεδρικό διάταγμα από το 1978 ως  παραδοσιακός οικισμός  (19/10/78 προεδρικό διάταγμα 594, 13-11/78), κυρίως λόγω της αρχιτεκτονικής της , μείγμα διάφορων αρχιτεκτονικών ρυθμών , που δίνει μια αρχοντική όψη στην πρωτεύουσα του νησιού.

Η περιήγηση στο νησί της Σκοπέλου είναι γιορτή για τον επισκέπτη, όαση για εκείνον που γυρεύει την ομορφιά σε κάθε του βήμα. Η ιστορία είναι ζωντανή και γιορτάζει με το σήμερα και το πάντρεμα αυτό  κάνει το νησί κάτι περισσότερο από έναν απλό τουριστικό προορισμό.

Καταπράσινη σε γαλάζιο φόντο, η Σκόπελος εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με τον πλούτο της φύσης της. Ούτε μια μικρή, απόμερη γωνιά δεν έχει μείνει ξεχασμένη από τα πεύκα. Ακόμη και μοναχικοί βράχοι μέσα στη θάλασσα κάποιο δένδρο ή θάμνο θα φιλοξενούν στη μικρή τους επιφάνεια. Τα βουνά της Σκοπέλου με τις πολλές πηγές και τα πεύκα αποτελούν ένα ακόμη μοναδικό στολίδι του νησιού, όπως επίσης και οι γραφικοί κόλποι, οι υπέροχες παραλίες και τα μοναδικά του τοπία.

Την παντοκρατορία του πράσινου διακόπτουν το λευκό των οικισμών, ιδιαιτέρως των παραδοσιακών, όπως στη Χώρα και στο Παλιό Κλήμα, καθώς  και το εντυπωσιακό πλήθος των μοναστηριών και των εξωκλησιών, ενώ τις διαφορετικές επικράτειες της θάλασσας και του πεύκου οριοθετούν οι επίσης λευκές αλλα και πολύχρωμα βοτσαλωτές παραλίες και αμμουδιές και τα σκουρόχρωμα βράχια.

Σημαντικό στοιχείο του νησιού αποτελεί η διαφορετικότητα του τοπίου ανάλογα με την ώρα της ημέρας, το φως και τις καιρικές συνθήκες. Η ιδιαιτερότητα αυτή οφείλεται στη γεωγραφική θέση της Σκοπέλου, η οποία βλέπει σε όλα τα σημεία του ορίζοντα , ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει την ανατολή του ήλιου από το Κάστρο της Χώρας και το ηλιοβασίλεμα από το γραφικό λιμανάκι του Λουτρακίου. Στη Σκόπελο, με τις πάμπολλες μαγευτικές γωνιές, ο επισκέπτης δε θα πλήξει κι αυτό έχει να κάνει σίγουρα και με το γεγονός ότι κάθε στιγμή το τοπίο μοιάζει διαφορετικό.

Οι μύθοι και οι θρύλοι με θεούς, ημίθεους, μυθικούς βασιλιάδες, πειρατές, δράκοντες και αγίους, προσδίδουν στην όμορφη εικόνα του νησιού τη μυστηριακή της διάσταση.

Όλοι αυτοί οι μύθοι αρχίζουν από τότε που ο Πεπάρηθος, ο γιος της Αριάδνης και του Διονύσου και εγγονός του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, έδωσε το όνομά του στο νησί  από τότε που ο αδελφός του, Στάφυλος, κατοίκησε στα χρόνια της μινωικής θαλασσοκρατορίας πρώτος το νησί  από τότε που ο Διόνυσος κυριαρχούσε στον πολιτισμό και στην παράδοση του Πεπαρήθου, για να φθάσει ως τις ημέρες μας η δοξασία ότι για την οικοδόμηση των σπιτιών και των εκκλησιών χρησιμοποιούσαν κρασί· από τότε που για τετρακόσια τόσα χρόνια ένας δράκοντας δυνάστευε τη Σκόπελο, ώσπου να τον σκοτώσει ο προστάτης της Αγιος Ρηγίνος.

Όλες αυτές οι ιστορίες αποτυπώνονται στα τοπωνύμια του νησιού, όπως για παράδειγμα, ο Στάφυλος ή το Δρακοντόσχισμα.

Τα μέρη που μπορεί να επισκεφτεί κανείς στο νησί της Σκοπέλου είναι αμέτρητα:

Τον παραδοσιακό επίσημα χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο οικισμό της Χώρας του νησιού με τις πολυάριθμες  εκκλησίες του και  τα υπέροχα εκκλησιαστικά μνημεία. Η περιήγηση στα πεντακάθαρα γραφικά σοκάκια της Χώρας αποτελεί μοναδική εμπειρία.

Ακόμη στην πρωτεύουσα του νησιού, το Ενετικό Κάστρο των Γκύζη, η παλιά Επισκοπή,  το Λαογραφικό Μουσείο, το Αρχαίο Ασκληπιείο στη θέση Αμπελική, το σπίτι του λογοτέχνη Παύλου  Νιρβάνα.

Ξεχωριστή εμπειρία αποτελεί και η επίσκεψη  στα εργαστήρια των  παραδοσιακών  καλλιτεχνών του νησιού, που δουλεύουν αιώνες τον πηλό, το ξύλο, το γυαλί, το μέταλλο. Γεύσεις όπως η παραδοσιακή Σκοπελίτικη τυρόπιτα στους παραδοσιακούς φούρνους του νησιού είναι γεύσεις μοναδικές.

Ακόμη, η βόλτα στα γραφικά σοκάκια του νησιού μπορεί να συνδυαστεί με τα ψώνια από τα όμορφα μαγαζιά παραδοσιακής λαϊκής τέχνης και όχι μόνο· χειροποίητα κεραμικά, κοσμήματα, ρούχα αλλά και διακοσμητικά αντικείμενα, είναι μερικές από τις επιλογές που έχει ο επισκέπτης.

Ακόμη, οι επιλογές που αφορούν τη διασκέδαση είναι πράγματι ιδιαίτερες, καθώς πολλά από τα καφέ και τα μπαρ του νησιού έχουν ξεχωριστή ατμόσφαιρα και χαρακτήρα.

Περιττό να πούμε επίσης, ότι στη Σκόπελο μπορεί να απολαύσει κανείς υπέροχο  , και όχι ακριβό, φαγητό στις ταβέρνες και τα εστιατόρια του νησιού.
  Εκτός όμως από την Χώρα της Σκοπέλου, αξίζει να  επισκεφτεί κανείς και τους  υπόλοιπους γραφικούς  οικισμούς του νησιού  τη  Γλώσσα, το παλιό Κλήμα και το Έλιος.

Ακόμη,  τα πολλά  μοναστήρια του νησιού και ιδιαίτερα την Ευαγγελίστρια, το Σωτήρα, τη μονή του Προδρόμου την Παναγιά Ελιώτισσα, τον Άγ. Ταξιάρχη στο Βάτο, την Αγία Βαρβάρα.

Τα υπέροχα δάση της Σκοπέλου για περιπάτους, αλλά και  οι ατελείωτες παραλίες, τόσο στη νότια, όσο και τη βόρεια πιο άγρια πλευρά του νησιού. Όσα δίνει απλόχερα το νησί της Σκοπέλου στον επισκέπτη  είναι αυτά  που γυρεύουμε...αυτά που τόσο περιμένουμε στην περίοδο των διακοπών.

Αν έχετε σκάφος ή νοικιάσετε βάρκα, θα έχετε την τύχη να κολυμπήσετε σε υπέροχες ερημικές παραλίες, ενώ με αυτοκίνητο, μηχανάκι ή το λεωφορείο, που κάνει συνεχώς δρομολόγια μεταξύ Σκοπέλου και Λουτρακίου, θα βρεθείτε στην απέραντη Μηλιά, ίσως την ωραιότερη παραλία του νησιού με άμμο και βότσαλο στα 21 χλμ. από τη Σκόπελο, στις  μικρούλες Αντρίνες με πρόσβαση από εύκολο μονοπάτι, στην Καστάνη, το Χόβολο δίπλα στο χωριό Έλιος, στο Λιμνονάρι, που πήρε αυτό τ’ όνομα απ’ τα ήρεμα νερά του, στον Στάφυλο, 4 χλμ. από τη Χώρα και στο Βελανιό, από τις ομορφότερες παραλίες του νησιού, που ενδείκνυται και για γυμνισμό. Στον Πάνορμο, με χοντρό βότσαλο στα 18 χλμ. από τη Χώρα, το μπάνιο κατά το σούρουπο είναι αξέχαστη εμπειρία, αφού λες πως κολυμπάς σε ένα ποτάμι με χρυσά νερά κι ο ήλιος χάνεται στο βάθος του ορίζοντα. Γλυφονέρι, Βελανιό, Περιβολιού, Μαρκ, Αρμενόπετρα, η μία καλύτερη από την άλλη, παραλίες που θα θυμάσαι για πάντα.

Θα πρέπει να αναφέρουμε επίσης ότι η Σκόπελος δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να πραγματοποιήσει πολύ όμορφες διαδρομές στην εξοχή και στα δάση του νησιού, τόσο από τη νότια πλευρά όσο και από τη βόρεια ,η οποία είναι πιο άγρια, αλλά ίσως και πιο εντυπωσιακή. Ο  περιπατητής έχει την ευκαιρία να θαυμάσει τη  μοναδική βιοποικιλότητα που υπάρχει στο νησί.

Η καταπράσινη Σκόπελος είναι κατάσπαρτη από ελαιώνες, πεύκα, πλατάνια, συκιές, αμυγδαλιές, δαμασκηνιές, καρυδιές και άλλα οπωροφόρα δέντρα. Τρεχούμενα νερά και ρεματιές δίνουν μια ξεχωριστή νότα στο τοπίο και ευχάριστη έκπληξη η συνάντηση με κοπάδια της περίφημης φυλής γίδα Σκοπέλου, μοναδική στην Ελλάδα, με χαρακτηριστικό καφεκόκκινο τρίχωμα.

Η Σκόπελος, τέλος, προσφέρει στον επισκέπτη μία ακόμη σπουδαία δυνατότητα. Μπορεί να αποτελέσει ορμητήριο για τη γνωριμία του με το θαλάσσιο πάρκο των Βορείων Σποράδων, την προστατευμένη περιοχή που φιλοξενεί ένα από τα πλέον απειλούμενα θηλαστικά, τη μεσογειακή φώκια.

Τα σκάφη ξεκινούν από το λιμάνι της Χώρας και πραγματοποιούν ημερήσιες κρουαζιέρες στις ακτές και στο Πατητήρι, στο λιμάνι της Αλοννήσου, στα νησάκια Κυρά-Παναγιά με το βυζαντινό μοναστήρι, στη Γιούρα, στην Ψαθούρα και στην Μπλε Σπηλιά της Αλοννήσου με τους σταλακτίτες.

(Πηγή: www.skopelosweb.gr)