Το 1883 εμφανίζεται στην ελληνική αγορά ως μια μικρή χημική βιομηχανία με την επωνυμία «Σπήλιος Α. Οικονομίδης και Σία». Η σύμπραξη τότε του Σπήλιου και Λεοντίου Οικονομίδη δημιουργούν τη «Χρωματουργεία Πειραιώς», γνωστότερη ως ΧΡΩΠΕΙ. Οι εγκαταστάσεις της επιχείρησης κατασκευάστηκαν στο Νέο Φάληρο το 1899. Αρχικά βέβαια η επιχείρηση απασχολούσε στο μεγαλύτερο μέρος της, μέλη της οικογένειας Οικονομίδη. Ο ιδρυτής της, Σπήλιος Οικονομίδης είχε σπουδάσει Χημεία μαθητεύοντας για χρόνια δίπλα στον Μπάγιερ. Ο αδελφός του Λεόντιος είχε σπουδάσει και αυτός χημεία στη Ζυρίχη.
Οι πρωτοπόρες σπουδές για τα δεδομένα της εποχής εκείνης των δύο νέων της οικογένειας ήταν ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για ένα θετικό ξεκίνημα της βιομηχανίας. Το εργοστάσιο στο Νέο Φάληρο έκανε τη ΧΡΩΠΕΙ να κατακτήσει ηγετική θέση στην χρωματουργία για πολλά χρόνια. Η ΧΡΩΠΕΙ εξελίχθηκε ύστερα από την εργαστηριακή ανακάλυψη της ανιλίνης, παραγώγου του άνθρακα, που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή συνθετικών χρωστικών υλών, οι οποίες υποκατέστησαν τα φυσικά χρώματα κυρίως στην κλωστοϋφαντουργία.
Την περίοδο των πολέμων η ελληνική χρωματουργία κλήθηκε να συμβάλει στην πολεμική προσπάθεια. Η παραγωγή της δεν σταμάτησε και έτσι η βιομηχανική εγκατάσταση βγήκε αλώβητη από τον πόλεμο. Το 1950 ένας κύκλος κλείνει για τηνΧΡΩΠΕΙ οπότε η αποκλειστική διαχείριση περνάει από την οικογένεια Οικονομίδη στον Σ. Σοφιανόπουλο. Για τον Σοφιανόπουλο μέχρι τις μέρες μας θα γραφτούν πολλά. Το σίγουρο είναι πως αποτελεί έναν σημαντικό Έλληνα ερευνητή και επιστήμονα. Με τις περγαμηνές του στην χημεία αναπροσανατολίζει τότε την επιχείρηση σε άλλους τομείς.
Τότε το εργοστάσιο στο Νέο Φάληρο άρχισε να στρέφεται στην πρώιμη παραγωγή φαρμάκων.
Τότε το εργοστάσιο στο Νέο Φάληρο άρχισε να στρέφεται στην πρώιμη παραγωγή φαρμάκων.
Οι γνώσεις του Οικονομίδη από την Μπάγιερ και οι νέες τεχνικές του Σοφιανόπουλου παντρεύτηκαν και έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο ελληνικό αναλγητικό. Το γνωστό για δεκαετίες «Αλγκόν» προσπάθησε να γίνει η ελληνική απάντηση στην εισαγόμενη τότε ασπιρίνη. Τα καταφέρνει επάξια και κατακτάει για δεκαετίες την ελληνική αγορά. Συνάμα κερδίζει ίσως την μονοπωλιακή παραγωγή σε ενέσιμα διαλύματα για νοσοκομειακή χρήση και παραφάρμακα (βαμβάκι, γάζες). Παράλληλα παράγονται ζωοτροφές και διάφορα άλλα χημικά προϊόντα.
Η ΧΡΩΠΕΙ από το Νέο Φάληρο γίνεται μια από τις δυναμικότερες ελληνικές βιομηχανίες. Η μεγάλη μερίδα της αγοράς που έχει κατακτήσει δεν αφορά πλέον μόνο τα χρώματα αλλά και το σύνολο των παρά φαρμακευτικών προϊόντων που χρειάζεται η ελληνική αγορά. Στη δεκαετία του `70 το ενδιαφέρον της στρέφεται προς την παραγωγή επιχρισμάτων προκαλώντας ανησυχίες στον ευρύτερο κλάδο.
Οι καταστάσεις όμως στην ελληνική βιομηχανία αλλάζουν και από την σπουδαιότερη βιομηχανική μονάδα κάνουν τη ΧΡΩΠΕΙ να μπει στις προβληματικές επιχειρήσεις στα μέσα τις δεκαετίας του `80. Αυτό την οδηγεί οριστικά σε κλείσιμο το 1989.
Από τότε τα 47 στρέμματα του εργοστασίου στο Νέο Φάληρο περνούν στη κυριότητα της Εθνικής Τράπεζας και του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων. Σε πλειστηριασμό που διεξήχθη το 1999 ο Όμιλος Χαραγκιώνη αγοράζει την έκταση έναντι 9 δις δραχμών. Το διατηρητέο κτήριο της διοίκησης παραμένει στη κυριότητα του ΕΟΦ. Ωστόσο το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας και οι νομοθετήσεις που έχουν γίνει για την αξιοποίηση της οδού Πειραιώς δεν αφήνουν πολλές δυνατότητες να κινηθούν εύκολα επενδύσεις στην έκταση της πρώην ΧΡΩΠΕΙ.
Παρά τα φιλόδοξα σχέδια για σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα, κινηματογράφους μέχρι μαιευτήριο η έκταση δεν κατάφερε να φιλοξενήσει τίποτα από αυτά. Από τα πρώτα βιομηχανικά κτήρια της πρωτεύουσας αλλά και τα πρώτα της άλλοτε βιομηχανικής οδού Πειραιώς στέκει σήμερα ερειπωμένο. Το κέλυφος του κτηρίου, με σημαντικά τα σημάδια αλλοίωσης από τον χρόνο, παραμένει μακριά από τους οραματισμούς της εγκατάστασης που η πολιτεία έθετε 20 χρόνια πριν για τη μετατροπή σε υπερτοπικό χώρο πολιτισμού και πρασίνου. Σήμερα παραμένει ελεύθερος χώρος για απόθεση μπαζών από τις γύρω περιοχές, αλλά και καταφύγιο δεκάδων άστεγων.
Λίγα χρόνια πριν τα βιομηχανικά κτήρια γνώρισαν πρόσκαιρες ημέρες δόξας. Όταν στις εγκαταστάσεις στήθηκε ένα εντυπωσιακό σκηνικό που φιλοξένησε την αναπαράσταση μια παλιάς γειτονιάς του Πειραιά της δεκαετίας του `50. Η εικόνα κράτησε όσο να τελειώσουν τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Δέκα» που βασίστηκε στο ημιτελές βιβλίο του Μ. Καραγάτση.
(Πηγή:ellas2.wordpress.com)
